Dzieje Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1973-2019)

Domknęły się więc dzieje Wydziału Filologicznego największego w całym Uniwersytecie Śląskim. Silnego liczbą profesorów i doktorów habilitowanych, również doktorów wyznaczonych do pełnienia funkcji administracyjnych w nowo powstałym uniwersyteckim organizmie. Odszedł świat akademickości analogowej, z symboliczną KSIĘGĄ w tle. A z nią tradycyjny model uniwersyteckości jako specyficznie rozumianej, swoiście pojmowanej demokracji, której perłą w koronie były ustalenia senatu, konkretyzowane przez rektora, a po konsultacjach z zespołem pracowników administracyjnych, w praktyce realizowane. To model idealny, którego wyróżnikiem była zawsze bezpośredniość kontaktów, spotkań, konsultacji, rozmów. Ale też mówienia wprost, w oczy, bez przyłbicy kłamstwa. WSPÓLNOTA. Długi czas trwania uniwersytetu, zmiany społeczno-polityczne, przeróżne zmienne wiatry historii, układ ten zaburzały i modyfikowały. Zdruzgotała zaś – niczym kulturę w średniowieczu – pandemia, ograniczająca już nie tylko model, jego realny kształt, ale i to, co jest jądrem akademickości. Relację mistrz-uczeń. Niby istniejącą, ale już bez bezpośredniego spojrzenia głęboko w oczy; bez braku momentalnej reakcji akceptacji lub negacji wobec głoszonych tez. Z jednej lub drugiej strony. Pośredniość zwycięża. Uładza konflikty, stwarza nowe. Monumentalizuje OSOBNOŚĆ.

/Fragment/

Prof. zw. dr hab. Jan Malicki był dziekanem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, kierownikiem Zakładu Historii Literatury Średniowiecza i Renesansu oraz dyrektorem Biblioteki Śląskiej. Przewodniczył też Krajowej Radzie Bibliotecznej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także był wiceprzewodniczącym Komisji d/s Narodowego Zasobu Bibliotecznego. Jest autorem wielu publikacji z zakresu dawnej literatury polskiej i śląskiej. Jedną z nich jest ta książka. Opowiadanie dziejów instytucji tak dostojnej jak Uniwersytet jest niezwykle trudne. Równie

skomplikowane jest przypominanie dziejów Wydziału, zwłaszcza w roku jubileuszu, półwiecza od momentu powstania, a którego historia jest już zamknięta. Tak, jak w przypadku Wydziału Filologicznego. A przecież każdy, kto podejmuje ten trud, ociera się też o swoje indywidualne, autobiograficzne wspomnienia. To nieunikniona kolizja obiektywizmu z subiektywnymi doświadczeniami autora.

Wartością nadrzędną w budowaniu narracji jest jednak jej prawdziwość, wspierana autorytetem dostępnych źródeł. I tylko jej prawdziwość.